De tijd vliegt

O wat gaan ze snel, mijn twee lieve meisjes.
De een alweer 16 maanden, de ander al weer 3 maanden.
Elise's eerste stapjes zijn inmiddels flinke snelle stappen geworden. Af en toe kruipt ze nog omdat dat toch iets sneller gaat, maar nog even en dan zal ze ook dat niet meer doen.
Vorige week kwam ze thuis van het KDV en had ze twee staartjes in haar haar. O wat leek ze ineens wijs, haha.
Ze kan steeds meer woordjes en vorige week al voorzichtig een zinnetje van twee woorden: Opa was in de stoel in slaap gevallen en ze zei (wijzend naar opa) tegen oma "Hij slaapt" :D :D:D
Maar af en toe lukt het haar ook helemaal niet om duidelijk te maken wat ze wil vertellen en raakt dan behoorlijk gefrustreerd. Het is ook moeilijk natuurlijk, want waarom is een klok een klok en een horloge niet...en waarom zegt papa t-shirt als er toch echt een klok (horloge) op afgebeeld staat? (omdat papa die details nog niet had gezien op mama's nieuwe shirt, schat)
Verder krijgt iedereen hapjes. Haar emmertje is een pan met soep, het zeefje een bord, en het schepje een lepel. "Hap, hap!" naar mama, 'Hap, hap' naar haar zus, en 'Hap, hap" naar de poes. Zelf iedereen op het kinderdagverblijf werd dinsdag 'gevoerd' :)

Olivia vindt alles best. Zolang ze haar flesje op tijd krijgt en op tijd in bed wordt gelegd is alles prima. Iedereen wordt standaard begroet met een grote grijns, en als je haar kietelt lacht ze hardop.
Ze draait van rug naar haar zij, en t duurt vast niet lang meer eer ze op haar buikje terecht komt.
Nou ja...buikje...onze minimens is een flinke dame die bovenin de groeicurves zit. Al weken zit ze op maatje 68 en volgens mij past 74 ook prima. Wegen heb ik al een tijd niet gedaan, maar het zou me niets verbazen als ze over de 7 kg weegt. Nou ja, die gemiddelden moeten ergens vandaan komen en uitschieters zitten er altijd bij.
het nadeel is alleen dat mensen haar ouder inschatten...zelfs haar tante had niet in de gaten dat haar nekspieren nog niet altijd onder controle zijn en dat ze dus niet op de arm kan zitten zonder ondersteuning. In een fractie van een seconde viel ze naar achter en kon nog net worden opgevangen door papa. Mijn arme meiske...altijd zo stoer en zo tevreden, maar toen krijste ze het uit! En niet even, nee, een hele poos. Had ze pijn? Was ze alleen geschrokken? Na zo'n lange vermoeiende dag, bij iedereen op schoot op oma's verjaardag, was dit de druppel. O wat waren we ongerust na die enge beweging met je hoofdje en rug! Gelukkig kreeg ik haar uiteindelijk, na veel troosten, haar fles en heel veel knuffels in een rustige kamer, weer stil. Snel alles ingepakt en naar huis. Elise in bed, Olivia in bed, en uiteindelijk ook wijzelf in bed. En elke keer sprongen we bij het kleinste geluidje uit ons bed om te kijken of alles nog goed met haar was.
Wat leek haar kamer ineens ver weg...en wat leek het oneerlijk dat Elise tot 9 maanden bij ons had geslapen en zij na 6 weken al in haar eigen kamer...zijn we niet te makkelijk met ons kleinste meisje? Wat een onzekerheid ineens!
Gelukkig was de volgende dag alles dik in orde. Olivia kon weer lachen, kon weer brabbelen, sliep goed, dronk goed en wij konden weer relativeren. Pffff